Το ποίημα του Κωνσταντίνου Ραφαήλ Γεωργίου για τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η ποίηση μπορεί να αποτυπώσει τραγικά γεγονότα, στέλνοντας μέσα από λίγες λέξεις ένα πολύ σημαντικό μήνυμα.
Ο Κωνσταντίνος, Καθηγητής Γεωγραφίας και Ελληνικού και Κυπριακού Χορού και Πολιτισμού, Συντονιστής Εκπαίδευσης και Πολιτισμού NEPOMAK Η.Β., με τη δύναμη της γραφής του, αναδεικνύει τις συνέπειες της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη της τραγωδίας.
«Και οι τέσσερις παππούδες μου είναι από την Κύπρο, 3 από τα κατεχόμενα: Νέο Χωριό Κυθρέας, Στύλλοι και Άχνα Αμμοχώστου», ανέφερε στο Hellenic Post προσθέτοντας ότι έμαθε να είναι περήφανος για τις ρίζες του από μικρό παιδί.
Όπως μας λέει, ήθελε μέσα από το ποίημά του να αναδείξει το γεγονός ότι «μετά από 50 χρόνια πόνου και μοναξιάς, το όμορφο νησί μας είναι ακόμα διχασμένο και η Κύπρος εξακολουθεί να πονάει για τις απώλειες και στις δύο πλευρές».
«Θέλω (το ποίημα) να στείλει ένα μήνυμα ελπίδας και ειρήνης στον κυπριακό λαό να συνεχίσει τον καλό αγώνα, τον αγώνα του λαού, να βρεθεί μια διαρκής λύση που θα ενώσει το νησί για άλλη μια φορά!»
Ακολουθεί το ποίημα:
50 years later… nothing has changed at all…
Written by Constantine Raphael Georgiou (20/07/2024)
I still see it all.
The Greeks to my south, the Turks to my north.
The Armenians, Maronites and Latins.
They displaced them all.
I still hear it all.
All your arguing and groaning.
All the debating years you wasted.
Instead of making up with friends and families.
Now, their silent souls are still waiting.
I still feel it all.
My heart, you split in two.
This line, you scarred my chest like a bloodied tattoo.
How I long for one to find the other.
To be reunited once more with love for you.
50 years later
50 χρόνια μετά
50 yillar sonra
Nothing has changed at all.
All my children are scattered.
All my people lost to the war.
And I have been forgotten and abandoned.
I’m not the Cyprus I once was anymore.
CRGeorgiou
