Τα λεωφορεία του Λονδίνου εκτός από βασικό μέσο μεταφοράς για εκατομμύρια ντόπιους και επισκέπτες, αποτελούν και το σήμα κατατεθέν της πόλης.
Γιατί, όμως, είναι βαμμένα κόκκινο χρώμα; Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1900.
Εκείνη την εποχή χρησιμοποιούνταν διάφορα χρώματα με σκοπό να διαφοροποιηθούν τα δρομολόγια των λεωφορείων, συνεπώς δεν ήταν όλα κόκκινα.
Ωστόσο, η «London General Omnibus Company» στην οποία ανήκαν τα περισσότερα λεωφορεία, αποφάσισε το 1907 να βάψει το στόλο της κόκκινο για να ξεχωρίζει από τους αντιπάλους της.
Το 1933 όλα τα λεωφορεία της βρετανικής πρωτεύουσας πέρασαν στον έλεγχο της «London Transport» – αντίστοιχη της σημερινής Transport for London – η οποία διατήρησε το χρώμα αυτό και το επέκτεινε σε όλο το δίκτυο.
Είναι κόκκινο Pantone 485 C, το ίδιο χρώμα που χρησιμοποιεί η Royal Mail, το μετρό του Λονδίνου και οι σοκολάτες KitKat!
Το λεωφορείο είναι η παλαιότερη μορφή δημόσιας συγκοινωνίας του Λονδίνου.
Ο κατασκευαστής αμαξών George Shillibeer ξεκίνησε το πρώτο δρομολόγιο από το Paddington στην Bank το 1829, αλλά σε αντίθεση με τις υπηρεσίες πούλμαν που λειτουργούσαν εκείνη την εποχή, οι επιβάτες δεν χρειαζόταν να κάνουν κράτηση εκ των προτέρων και μπορούσαν να ανέβουν στο όχημα σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής.
Ο Shillibeer ονόμασε την υπηρεσία του Omnibus (που σημαίνει «για όλους» στα λατινικά), αν και δεν ήταν προσιτή στους περισσότερους εργαζόμενους εκείνη την εποχή.
Από εκεί προέρχεται και η συντομογραφία «bus», πλέον διεθνώς αναγνωρισμένος όρος.
Το 1832 υπήρχαν 400 λεωφορεία αλόγων που λειτουργούσαν στο Λονδίνο. Τα οχήματα προέρχονταν από τα ίδια εργαστήρια με τα πούλμαν της εποχής, τα ιδιωτικά βαγόνια και τα αγροτικά οχήματα, φτιαγμένα από ξύλο και βαμμένα στο χέρι σε διάφορα χρώματα. Τα πρώτα λεωφορεία «χωρίς άλογα» είχαν παρόμοια κατασκευασμένα αμαξώματα.
Στην πορεία των χρόνων τα λεωφορεία του Λονδίνου έχουν τροφοδοτηθεί από ατμό, ηλεκτρισμό, βενζίνη, πετρέλαιο ντίζελ ενώ στις μέρες μας κάποια από αυτά λειτουργούν με τη βοήθεια υδρογόνου.
