Κάθε περιοχή του Λονδίνου κρύβει πολλές συναρπαστικές ιστορίες. Κάποιες από αυτές είναι ευρέως γνωστές και κάποιες άλλες σχεδόν άγνωστες. Το «Parkland Walk», ένα γραφικό μονοπάτι 5 χιλιομέτρων στο βόρειο Λονδίνο το οποίο κάποτε αποτελούσε μέρος του σιδηροδρομικού δικτύου της πόλης, μάλλον ανήκει στην τελευταία κατηγορία.
Η σιδηροδρομική γραμμή η οποία διέσχιζε το εν λόγω μονοπάτι κατασκευάστηκε από την «Edgware, Highgate and London Railway» τη δεκαετία του 1860 συνδέοντας το Finsbury Park με το Edgware.
Πριν την έναρξη των δρομολογίων στις 22 Αυγούστου 1867, η γραμμή αγοράστηκε από την «Great Northern Railway» η οποία επέκτεινε το δίκτυο δημιουργώντας επιπλέον διαδρομές – «παρακλάδια» της κύριας γραμμής από το Finchley στο High Barnet (1872) και από το Highgate στο Alexandra Palace (1873).
Αρκετά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1923, η «Great Northern Railway» έγινε μέρος της «London & North Eastern Railway» (LNER).
Η επέκταση της Northern Line που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 εκπονήθηκε ένα σχέδιο για την επέκταση της «Northern Line» η οποία τότε κατέληγε στον σταθμό του Archway (τότε ονομάζονταν Highgate και μετονομάστηκε το 1940 σε Archway για να αποφευχθεί η σύγχυση με έναν ομόνυμο κοντινό σταθμό που εξυπηρετούσε τρένα της LNER).
Στα πλαίσια αυτά, κατασκευάστηκε μια μεγάλη σήραγγα κάτω από την οδό «Archway Road» και οι παλιές σιδηροδρομικές γραμμές βόρεια του Highgate έγιναν μέρος του υπόγειου δικτύου.
Το παρακάτω σχεδιάγραμμα από το 1939 δείχνει πόσο περίπλοκο θα ήταν το έργο:
Μία σειρά παραγόντων είχε σαν αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθεί ποτέ το φιλόδοξο αυτό έργο. Τις σοβαρές καθυστερήσεις των εργασιών διαδέχθηκε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο οποίος οδήγησε στο ολοκληρωτικό σταμάτημά τους.
Μετά τη λήξη του πολέμου, οι εργασίες δεν συνεχίστηκαν και το έργο της επέκτασης της Northern Line εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Το τέλος των σιδηροδρομικών υπηρεσιών
Επιβατικά τρένα κάλυπταν τη διαδρομή μεταξύ Finsbury Park και Edgware μέχρι τις 3 Ιουλίου του 1954, όταν η «British Railway» (διάδοχος της LNER) διέκοψε οριστικά τα εν λόγω δρομολόγια.
Το κομμάτι της γραμμής μεταξύ Highgate και Alexandra Palace έκλεισε εντελώς το 1957, αλλά οι ράγες από το Finsbury Park προς το Highgate και το East Finchley παρέμειναν ανοιχτές για εμπορευματική κίνηση μέχρι το 1964. Ακόμη και μετά τη διακοπή της εμπορευματικής κυκλοφορίας, η γραμμή συνέχισε να χρησιμοποιείται για τη μεταφορά άδειων τρένων του μετρό κάτι που σταμάτησε το 1970, λόγω της κακής κατάστασης ορισμένων γεφυρών. Οι σιδηροδρομικές ράγες αφαιρέθηκαν οριστικά το 1972.
Ο παρακάτω χάρτης δείχνει κάποιες από τις διαδρομές που πλέον δεν υπάρχουν:
Πολύ γρήγορα, οι περισσότερες από τις πλατφόρμες και τα κτίρια των σταθμών κατεδαφίστηκαν.
Τα τμήματα της γραμμής από το Finsbury Park έως το Highgate και από το Highgate έως το Alexandra Palace, εξαιρουμένου ενός τμήματος μέσα σε τούνελ και του σταθμού στο Highgate, μετατράπηκαν στο «Parkland Walk».
Άνοιξε επίσημα το 1984, μετά από εκτεταμένες εργασίες για καλύτερη προσβασιμότητα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το μονοπάτι απειλήθηκε από ένα σχέδιο κατασκευής δρόμου κατά μήκος του, κάτι που τελικά αποσύρθηκε μετά από τις έντονες αντιδράσεις των ντόπιων.
Το Parkland Walk σήμερα
Σήμερα, το Parkland Walk χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το βόρειο τμήμα καλύπτει μία απόσταση περίπου 750 μέτρων από την οδό «Cranley Gardens» έως το Muswell Hill και το νότιο τμήμα περίπου 3 χιλιομέτρων μεταξύ του «Holmesdale Road» στο Highgate και του Finsbury Park.
Η απόσταση μεταξύ των δύο τμημάτων είναι 1,3–1,8 χλμ. ανάλογα με τη διαδρομή που θα ακολουθηθεί, με αποτέλεσμα το συνολικό μήκος από την αρχή μέχρι το τέλος του «Parkland Walk» να φτάνει τα 5 χλμ.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανήκει στον δήμο του Χάρινγκεϊ, κι ένα μικρό κομμάτι ανήκει στο Ίσλινγκτον.
Το μονοπάτι διαθέτει έντονη βλάστηση και χρησιμοποιείται από εκατοντάδες ντόπιους καθημερινά για περιπάτους, τρέξιμο, βόλτα με ποδήλατο και όχι μόνο.
Περισσότερα από τριακόσια είδη αγριολούλουδων και πάνω από 40 τύποι δέντρων έχουν καταγραφεί εκεί.
Ακόμη, το «Parkland Walk» συντηρεί ένα ευρύ φάσμα ζώων. Είκοσι δύο είδη πεταλούδων και εξήντα είδη πουλιών έχουν εντοπιστεί κατά μήκος του μονοπατιού. Επίσης, συναντώνται συχνά σκαντζόχοιροι, αλεπούδες και ένα είδος μικρού ελαφιού ονόματι muntjac.
Ένας αστικός μύθος
Ένα τέτοιο τοπίο δεν θα μπορούσε να μην έχει εξάψει την φαντασία των ντόπιων. Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο ο οποίος άρχισε να διαδίδεται τη δεκαετία του ’70, ένα τερατόμορφο ον μισό άνθρωπος και μισό κατσίκα έχει στοιχειώσει το μονοπάτι.
Παλαιότερα, πολλά παιδιά συνήθιζαν να παίζουν τα βράδια εκεί προκαλώντας το ένα το άλλο να περπατήσει από τη γέφυρα στο Crouch End Hill έως τη γέφυρα στο Crouch Hill υπό το φόβο του… τέρατος.
Μάλιστα, λέγεται πως αυτός ο αστικός μύθος ενέπνευσε τον Stephen King, ο οποίος έγραψε ένα διήγημα με τίτλο «Crouch End» το 1980.
Το περίεργο γλυπτό
Λίγο πριν από τις πλατφόρμες που κάποτε αποτελούσαν μέρος του σταθμού στο Crouch End, έχει τοποθετηθεί σε μια από τις κόγχες του τοίχου ένα γλυπτό σε μέγεθος ανθρώπου, δημιουργία της Μέριλιν Κόλινς.
Πρόκειται για ένα «Spriggan».
Οι «Spriggans» είναι μυθικά πλάσματα από την Κορνουάλη τα οποία απεικονίζονται ως γέροι με μεγάλα παιδικά κεφάλια. Λέγεται ότι ζούσαν σε ερείπια σπιτιών και βαρέλια και φρουρούσαν θαμμένους θησαυρούς. Αν και μικροί σε μέγεθος, θεωρείται ότι διαθέτουν τεράστια δύναμη καθώς πρόκειται για τα φαντάσματα των γιγάντων.
Σύμφωνα με τους θρύλους είναι διαβόητοι για τις «σκοτεινές» διαθέσεις τους και χαίρονται να κάνουν κακό εναντίον εκείνων που τους προσβάλουν.
Ανάμεσα σε άλλα, δημιουργούν ξαφνικούς ανεμοστρόβιλους για να τρομοκρατήσουν τους ταξιδιώτες, στέλνουν καταιγίδες για να καταστρέψουν τις καλλιέργειες και μερικές φορές κλέβουν τα παιδιά των ανθρώπων αφήνοντας στη θέση τους τα δικά τους.
Όσο για το γιατί τοποθετήθηκε εκεί, η απάντηση είναι απλή. Ένας αρμόδιος για θέματα τεχνών από τον δήμο σκέφτηκε να μετατρέψει την εγκαταλελειμμένη σιδηροδρομική γραμμή σε μια διαδρομή γεμάτη με γλυπτά. Ωστόσο μάλλον δεν υπήρξε και πολύ ενδιαφέρον αφού πέρα από την Μέριλιν Κόλινς δεν έδειξε ενδιαφέρον κάποιος άλλος δημιουργός.
Αυτή ήταν, λοιπόν, η ιστορία του Parkland Walk.
Για περισσότερες ιστορίες από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και τον κόσμο ακολουθήστε το Hellenic Post στα social media έτσι ώστε να ενημερώνεστε για κάθε νέα ανάρτηση!
